พระราชนิพนธ์ใน พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว
ไม่ขอเล่าเรื่องย่อละกัน เพราะเพื่อน ๆ น่าจะหาได้ในอินเทอร์เน็ตอยู่แล้ว วันนี้ผมจะมาเล่าความรู้สึกหลังอ่านจบดีกว่า...
ผมรู้สึกว่าพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวมีพระราชประสงค์ให้ผู้อ่านหนังสือเล่มนี้ตระหนักว่าชาวเงาะที่ใคร ๆ มองว่าป่าเถื่อน ล้าหลัง มีอารยธรรมที่ด้อยกว่านั้น แท้จริงแล้วมิได้ด้อยกว่าเลย ชาวเงาะเองก็มีวัฒนธรรม มีอารยธรรมของตน และที่สำคัญคือ ชาวเงาะเหล่านี้รักผู้อื่นเป็น และมีความซื่อสัตย์ในความรัก ดังบทพระราชนิพนธ์ในหน้าสุดท้ายของหนังสือเล่มนี้
จบ บทประดิษฐ์แกล้ง กล่าวกลอน
เรื่อง หลากเล่นละคร ก็ได้
เงาะ ก็อยเกิดในดอน แดนพัท ลุงแฮ
ป่า เป็นเรือนยากไร้ ย่อมรู้รักเป็น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น